Eerste Maand - Wat zal Ophelia brengen?
Door: Melanie
Blijf op de hoogte en volg Melanie
15 Oktober 2017 | Ierland, Corofin
We zijn inmiddels een maand in Corofin. Terwijl het in Nederland nu 24 graden is, begint het hier langzaam herfstachtig te worden, hoewel de temperatuur nog mild is.
De eerste week hier was wat onwennig. Buiten het feit dat je hele omgeving nieuw is, loop je aan tegen dingen die anders zijn dan in Engeland en Nederland, minder makkelijk, minder goed geregeld, of duurder. Een autoverzekering voor iemand van 25 jaar zonder no claim is 3000 euro per jaar of meer. Een bank rekening openen lijkt onmogelijk vanwege de hoge eisen aan het bewijs van je adres. Je denkt even terug aan de mooie wandelingen in Wiltshire, hoe simpel alles geregeld was, het goede weer, en het feit dat een heleboel dingen goedkoper waren. De gedachte aan de mooie hoge bomen brengen tranen van heimwee in mijn ogen. Het is donker buiten en het regent. Je vraagt jezelf af: hebben we de juiste keuze gemaakt? Wat hebben we gedaan door alles achter ons te laten? Je gaat naar bed met een gevoel van heimwee in je buik.
Dan wordt het de volgende ochtend licht en is alles anders. Je ruikt de frisse lucht en een vriend komt aan de deur met scones voor het ontbijt. 'You are Irish now', zegt hij. Langzaam aan begint alles een vorm te krijgen, langzaam. Hoewel de eerste week in het teken staat van praktische zaken regelen, besluiten we vooral ook de dingen te doen waarom we hierheen wilden verhuizen. We trekken de Burren in en gaan surfen. Het voelt als vanouds, als thuiskomen. 'Welcome to Ireland', krijgen we van meedere mensen in het dorp te horen. Een Iers turf-vuur aanmaken in de kachel heb ik inmiddels onder de knie. De gevoelens van heimwee beginnen plaats te maken voor vervulling en opwinding over het nieuwe. We concluderen dat elk afscheid eventjes pijn doet, logisch eigenlijk. Het is maar goed dat je die gevoelens toe laat, ze mogen er zijn, hoe leuk je de nieuwe stap ook vindt.
Eind september kwamen mijn ouders een paar dagen. Een goede keuze, nu het weer nog redelijk was! Ik was heel blij dat ze eindelijk een beetje van het westen van Ierland hebben kunnen proeven (na jarenlang verhalen te hebben aangehoord over de muziek en het surfen). Ze zijn meegeweest naar de traditionele muziek sessies in de lokale pubs en hebben een bijzondere (regenachtige) wandeling gemaakt door de Burren. Aan het einde wachtte de Nederlandse biologische boer Harry ons op met cakejes, brownies en koffie. Daarover een andere keer meer. Het was een geweldige, maar intensieve week waarin we veel gezien hebben met als highlight toch wel de rit langs de kust van Clare waar het maanlandschap van de burren de oceaan in verdwijnt.
Gisteren maakten wij een prachtige wandeling op de berg Mullaghmore. Onder je voeten in de stenen zie je fosielen zeedieren die miljoenen jaren geleden leefden. Een kudde wilde geiten steekt het pad over. De schittering van de zon in een turlough meer. Met de stilte en het miljoenen jaren oude gesteente om je heen waan je je soms in Afrika of Zuid Amerika. We prijzen ons enorm gelukkig hier te mogen wonen en voelen ons als herboren.
Nu nog windstil, maar morgen nadert orkaan Ophelia. De lucht in het westen wordt inmiddels een rare kleur donkerblauw. Mijn werkgever belde op en raadde me aan thuis te blijven. We zullen het gaan zien.
Bedankt voor de reacties op de vorige blog.
De eerste week hier was wat onwennig. Buiten het feit dat je hele omgeving nieuw is, loop je aan tegen dingen die anders zijn dan in Engeland en Nederland, minder makkelijk, minder goed geregeld, of duurder. Een autoverzekering voor iemand van 25 jaar zonder no claim is 3000 euro per jaar of meer. Een bank rekening openen lijkt onmogelijk vanwege de hoge eisen aan het bewijs van je adres. Je denkt even terug aan de mooie wandelingen in Wiltshire, hoe simpel alles geregeld was, het goede weer, en het feit dat een heleboel dingen goedkoper waren. De gedachte aan de mooie hoge bomen brengen tranen van heimwee in mijn ogen. Het is donker buiten en het regent. Je vraagt jezelf af: hebben we de juiste keuze gemaakt? Wat hebben we gedaan door alles achter ons te laten? Je gaat naar bed met een gevoel van heimwee in je buik.
Dan wordt het de volgende ochtend licht en is alles anders. Je ruikt de frisse lucht en een vriend komt aan de deur met scones voor het ontbijt. 'You are Irish now', zegt hij. Langzaam aan begint alles een vorm te krijgen, langzaam. Hoewel de eerste week in het teken staat van praktische zaken regelen, besluiten we vooral ook de dingen te doen waarom we hierheen wilden verhuizen. We trekken de Burren in en gaan surfen. Het voelt als vanouds, als thuiskomen. 'Welcome to Ireland', krijgen we van meedere mensen in het dorp te horen. Een Iers turf-vuur aanmaken in de kachel heb ik inmiddels onder de knie. De gevoelens van heimwee beginnen plaats te maken voor vervulling en opwinding over het nieuwe. We concluderen dat elk afscheid eventjes pijn doet, logisch eigenlijk. Het is maar goed dat je die gevoelens toe laat, ze mogen er zijn, hoe leuk je de nieuwe stap ook vindt.
Eind september kwamen mijn ouders een paar dagen. Een goede keuze, nu het weer nog redelijk was! Ik was heel blij dat ze eindelijk een beetje van het westen van Ierland hebben kunnen proeven (na jarenlang verhalen te hebben aangehoord over de muziek en het surfen). Ze zijn meegeweest naar de traditionele muziek sessies in de lokale pubs en hebben een bijzondere (regenachtige) wandeling gemaakt door de Burren. Aan het einde wachtte de Nederlandse biologische boer Harry ons op met cakejes, brownies en koffie. Daarover een andere keer meer. Het was een geweldige, maar intensieve week waarin we veel gezien hebben met als highlight toch wel de rit langs de kust van Clare waar het maanlandschap van de burren de oceaan in verdwijnt.
Gisteren maakten wij een prachtige wandeling op de berg Mullaghmore. Onder je voeten in de stenen zie je fosielen zeedieren die miljoenen jaren geleden leefden. Een kudde wilde geiten steekt het pad over. De schittering van de zon in een turlough meer. Met de stilte en het miljoenen jaren oude gesteente om je heen waan je je soms in Afrika of Zuid Amerika. We prijzen ons enorm gelukkig hier te mogen wonen en voelen ons als herboren.
Nu nog windstil, maar morgen nadert orkaan Ophelia. De lucht in het westen wordt inmiddels een rare kleur donkerblauw. Mijn werkgever belde op en raadde me aan thuis te blijven. We zullen het gaan zien.
Bedankt voor de reacties op de vorige blog.
-
15 Oktober 2017 - 21:11
Sandra:
Hopelijk valt de storm mee! Succes met wennen en ontdekken. Xx -
15 Oktober 2017 - 21:21
Arie Van Gemert:
Geloof best dat je moet wennen. Maar dat gaat vast goed komen!! Sterkte met de orkaan. Hoop dat t mee valt. Groetjes ome Arie xx
-
15 Oktober 2017 - 21:22
Carla:
Mel en Philip we hebben genoten van het bezoek aan jullie THUIS wat een prachtig land!
-
19 Oktober 2017 - 21:58
Melanie:
bedankt voor de lieve reacties. de storm is gelukkig meegevallen. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
